قدس آنلاین-یکی از بزرگ‌ترین مشکلات ما مسلمانان و بلکه بشریت این است که از قرآن کریم فاصله داریم. قرآن در زندگی ما جایگاهی ندارد. روزها و هفته‌ها و متأسفانه ماه‌ها می‌گذرند و برخی از ما سراغی از قرآن نمی‌گیریم در حالی که قرآن به فرموده خدای متعال شفای همه دردهای مؤمنان و شاهراه هدایت است.

شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًی لِلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَی وَالْفُرْقَانِ

(سوره مبارکه بقره/ آیه ۱۸۵)

«ماه رمضان ماهی است که قرآن به عنوان راهنمای مردم و حجّت‌های روشنگر و فرق‌گذارنده میان حق و باطل در آن نازل شده است. »

یکی از بزرگ‌ترین مشکلات ما مسلمانان و بلکه بشریت این است که از قرآن کریم فاصله داریم. قرآن در زندگی ما جایگاهی ندارد. روزها و هفته‌ها و متأسفانه ماه‌ها می‌گذرند و برخی از ما سراغی از قرآن نمی‌گیریم در حالی که قرآن به فرموده خدای متعال شفای همه دردهای مؤمنان و شاهراه هدایت است.

خداوند متعال وقتی می‌خواهد در قرآن کریم شرافت ماه مبارک رمضان را مورد اشاره و تأکید قرار دهد، این ماه را با نزول قرآن پیوند می‌دهد. آیه ۱۸۵ سوره بقره، هم خبر می‌دهد که قرآن کریم در ماه مبارک رمضان نازل شده است و هم اشاره به این موضوع دارد که شرافت ماه مبارک رمضان به دلیل نزول قرآن در این ماه است. به همین دلیل است که پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند: «هر چیزی بهاری دارد و بهار قرآن ماه رمضان است».

قرآن کریم دفترچه راهنمای ما انسان‌هاست. ما بهترین و برترین آفریده خداوند هستیم زیرا خداوند به آفرینش «انسان» مباهات کرده است، اما همین برترین محصول دستگاه آفرینش، برای رسیدن به کمال و سعادت، درست مانند دستگاهی که به کاتالوگ یا دفترچه راهنما نیاز دارد، نیاز به قرآن دارد که دفتر راهنمای انسان برای زندگی خوب و رسیدن به سعادت است.

افرادی که در زندگی خود این کتاب راهنما را به کناری می‌نهند و از آیات نورانی آن در کوره راه‌ها و شب‌های ظلمانی حیات دنیوی، بهره نمی‌گیرند، راه هدایت و رستگاری را پیدا نمی‌کنند و به بیراهه گمراهی و در نهایت دره هلاکت کشیده می‌شوند و سقوط می‌کنند.

امام رضا(ع) در بیانی تأمل برانگیز می‌فرمایند: «قرائت قرآن در نماز واجب شد تا قرآن از مهجوریت خارج شود». این در حالی است که قرآن از سوی امت اسلامی، مهجور گذاشته شده و این مهجوریتی است که از خواندن روزانه آیات قرآن گرفته تا تدبر در آیات و سرانجام عمل به آن دیده می‌شود. به همین دلیل است که قرآن کریم در آیه ۳۰ سوره فرقان می‌فرماید: وَقَالَ الرَّسُولُ یَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هَذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا؛ «و پیامبر [خدا] گفت پروردگارا قوم من این قرآن را رها کردند». یعنی پیامبر مهربانی که خداوند درباره‌اش می‌فرماید: «فَلَعَلَّکَ بَاخِعٌ نَّفْسَکَ عَلَیٰ آثَارِهِمْ إِن لَّمْ یُؤْمِنُوا بِهَـٰذَا الْحَدِیثِ أَسَفًا» یعنی: «[ای رسول] نزدیک است که اگر امت به قرآن ایمان نیاورند، جان عزیزت را از شدت حزن و تأسف بر آن‌ها از دست بدهی»، چنین پیامبر مهربانی در روز قیامت و در محضر عدل الهی از امت خود برای مهجور گذاشتن قرآن، گلایه می‌کند.

این گلایه برای این است که اگر امت اسلام قرآن را می‌خواندند، به درستی در آن تأمل می‌کردند و تفسیرش را از «اهل ذکر» که همان معصومین(ع) هستند جویا می‌شدند، هرگز دچار انحراف، انشقاق و چند دستگی و حتی دشمنی با یکدیگر نمی‌شدند و امروز امت واحده اسلامی در اوج پیشرفت و عظمت بود و مسلمانان و بلکه تمامی بشریت در سعادت مادی و معنوی زندگی می‌کردند.

ماه مبارک رمضان فرارسیده است و این بهترین فرصت برای آشتی با قرآن عزیز است؛ فرصت سیراب شدن از دریای بی‌انتهای معارف قرآن.